වෙන්වීම

සැඟවුණා නුඹෙ
සුවඳ සුසුමක සැඟවුණා
කඳුලු සීතල මැදින් දෙකොපුල
පුරුදු උණුසුම තැවරුණා

තනි වුණා ගං දෑල
දෙවුරක තනි වුණා
ගිලිහුණා පියසලනු බැරි වී
අත්තටු ද ගිලිහුණා

ගිලිහුණා නොපිපීම
නටුවෙන් ගිලිහුණා
ගොලු වුණා ගී ගයනු බැරි වී
තුඬ තුඬ ම ගොලු වුණා

වලාකුලු පවුර

වලාකුලු පවුර මත හිඳගෙන
මම - මගේ කඳුලු දෝතට අරගෙන
සුසුමක සඟවා පා කර යවමී
මටම නොපෙනෙන අනන්තයකට

නිම් වළල්ලේ ඈත හිනැහෙන
නිවුණු තරු එලියක්
සෙනෙහසේ සිහිල තවරා
පිරිමදී මතකයේ නළලත

නෙතු පියල්ලෙන් පරව ගිලිහුණ
වේදනා බිඳුවක්
තනි රකී තනිව හිඳගෙන
ගිලන් වූ සිහිනයේ දොරකඩ

සත්සර මුසුව - වින්දක වීරසිංහ
කටහඬ - චාන්දනී සෙනෙවිරත්න

හිතුවක්කාර කිරිල්ලී

හිතුවක්කාර කිරිල්ලී
නුඹට යන්නම ඕනෑ නම්
කැදැල්ලේ දොර විවර කරන්නම්
ඉතින් යන්න ඉගිල්ලී

මේ විසල් අහස - මනමාල සිනා පා
තරු ඇසක් ඉඟිමරා බලා හිඳී
නිදහසේ සිහිනයේ තුරුලු වෙමින්
ඉතින් යන්න ඉගිල්ලී

හී සරින් රුදුරු - හද බිඳී පෙර එදා
මඟ සොයා පලා ආ කැදැල්ලේ
නුහුරු නම් පුරුදු ඒ උණුසුම දැන්
ඉතින් යන්න ඉගිල්ලී

සත්සර මුසුව - ස්ටැන්ලි පීරිස්
කටහඬ - ආසිරි ප‍්‍රියන්ත මුම්මුල්ලගේ

ගීතය අහන්න

අවසර නැති බිම

පි. අවසර නැති බිම වැට මායිම් පැන ඇයි
හොරෙන් හොරෙන් ආයේ
මේ කඳුලු මටම තිබුනාදෙන්
පිට වී යනු මැන පින්කාරී

ගැ. අවසර මොකටද මට මලක් සිඹින්නට
විකසිත මල් යායේ
නොකියාම ඉතින් මල් සුවඳට හිමිකම්
සිඹිනෙමි මල මාගේ

පි. කඳු කොපුල සිඹී සඳ අසල නිදා හුන්
තනි තරුවට රහසේ

ගැ. නොපතාම ඉතින් සඳ එලියට හිමිකම්
කිමිදෙමි සඳ පානේ

පි. කිරි සුවඳ ගලයි අර කැදැලි තුළින් එයි
නැලවිලි ගී රාවේ

ගැ. නොකියාම ඉතින් රන් ස්වරයට හිමිකම්
මුමුණමි ගී තාලේ

මගෙ සිංහ සීවලී

මගෙ සිංහ සීවලී
තුංග චණ්ඩ මිඟිදා මේ වන ගැබ
වීර්යවන්ත එකසර කෙසරා මම
මා පි‍්‍රය දියණියනේ - මොළකැටි දියණියනේ

මේ රුදු වනගැබ මාර සෙනඟ හා
සටන් වැදී හද පිපිරී
හැන්දෑ කලුවර ගුලි කරගෙන හිත
පියවර මැන එමි දුකසේ
මළපුඬු විසකුරු හලාහලින් පිරි
මහ වනයම අමතක වී
ලෙන් දොරකඩ පිපි නුඹේ සිනා වත
රිදී පහන් වැට දැල්වේ

සිත පිරිමැද දුක නිවන කතාවක
සඳුන් සිහිල මැද දැවටී
මහ වන මැද දුක් කරදර පිරිපත

හිරු දුටු පිණිසේ වියැකේ 
දවසක ලෙන තුළ මා තනිකර නුඹ
සැඟවී යන බව නොදැනී
තුංග චණ්ඩ මිඟිදා නුඹ අබියස
මුව පොව්වකු වී හිනැහේ

අර ඈත පින් බිම

සොඳුර නොකිපෙන්න !
දුෂ්කරයි රළු කරළු වූ මේ මාවත
සොඳුර නොහඬන්න !
කර්කෂයි රුදු කටුක වූ මේ මාවත
එන්න! අත මට දෙන්න
පා නඟමු අපි එක්වන්ව
පොඩි කඳුළු බිඳුවකට බැහැ
ජීවිතේ වසා ගත්
කිළිටි රොන් මඬ කැටිති දොවන්නට

බලන් අර!
නබෝ ගැබ වසාගත්
දාගප් බුබුළු අග
දේවතා කොටු අලු කරන චුඩාමිණ
බලන් නළියනා අර බෝ ළපලු
නුඹේ තොල් දෙපට අග
වල ගැසෙන ප්‍රහර්ෂය සේම

නිමල වූ බෝ රුකේ
පොතු කැපුණු කඳ තුළ
බැක්ටීරියා හා දිලීරද වෙසෙත්!
අතු අග රැඳි පලු පත්
මා වවුලෝ බුදිත්
සැදැහැවතුනට අකැප මුත්!
දාගැබේ සුදු සෙවණැ පත්
කාකයෝ වසුරුද හෙළූ මුත්
ජීවිතය විලසින්ම ඒ හැම
නිතින් අංජලිකරණීය වෙත්!

ස්නේහය සුදුයි
සුදු ඔසරි පට සේ මුදුයි - මොළකැටියි
මරණයද මුදුයි සියුමැලියි
සුදු වියන් බැ‍ඳෙනුයේ ඒ නිසයි
ජීවිතය හැඩි දැඩියි - කලුයි
රාත්‍රියසේම බිය කරුයි
ළහිරු එහි ගෙන ආ යුතුයි
එතෙක් දෙපයින්ම අප යා යුතුයි!

සොඳුර නැඟිටින්න !
පිසගන්න ඔය කඳුළු
එන්න අත මට දෙන්න!
පා නඟමු අපි එක්වන්ව
දොවා පැන් සනහා
සල් මලක් සේ ගෙන ජීවිතය
පුද කරමු ඉතින් අපි
අපගේම දෙපා මුල

පැන් වැඩුම

හැපි හැපී කඳු කොපුල් මත

හඬා බසිනා කඳුළු කඳුරු ද

සි‍ඳෙයි - සීතල කඳුකරේ මේ

සුසුම් උණුසුම් රශ්මියේ !

ඉකි ගසා ළයැ අත තබා

එබි එබී වෙවුළන ඉළුක් තුඬැ

රැ‍ඳෙන්නේ ඒ කඳුළුදැයි මට

නො තේරෙයි අම්මේ !

ආදරය උතුරා පිරූ

කිරි රස දැනී රෑ සීනයේ

හද තෙමා ගැලුවේ මෙ දා

ඒ කඳුළු දෝ අම්මේ ?

ඉණැ තබා නෙලනා පලා

ගෙන’වුත් කැවූ දුවනා මුවන්

අහලක පවා නොම වූ දිනේ

හුරු පුරුදු සේ තනිව ම නැඟී

ගියෙ ඇයි ඉතින් මේ විගසිනේ?

නිම්මා නැතිව දුක් අනුභව කොට බතට

සම්මා සමිඳු සේ ඉවසා දුක් ගැහැට

පෙම්මාදරය අහවරයක් නැති හිතට

අම්මා ගියේදෝ කිරි එරවා එන්ට

කාසිගස් සර සරය අතරේ

පොර වැටී නොමිනිස් නගරයේ

දිනෙක කොල අහුරක් කඩාගෙන

නුඹ බලන්නට ගමට එන්නයි

සැරසුණේ මා සත්තමයි !

තරහ වීදෝ නුඹත් මා හා

මේ ලෙසින් සැඟවී ගියේ?

පස් පිඬක් ලමි හිත හදාගෙන

රන්රුවන් ඇත්තෙත් එසේමැයි !

මහ පොළොව සේ උතුම් අම්මේ

කවුරු අප නෙත් පිස දමත්දැයි?

අන්ධකාරය හූ කියාගෙන

හඬාගෙන දුවනා

රේල් පාරෙන් පියවරක්

ඉහළට තබාලා ගොඩවෙනා

හවුල් ඉඩමේ පස් පිඬැලි යට

මගේ හදවත වළ දමා

එතැන දචසක මල් පිපෙන තුරු

හිඳිමි කඳුලින් පැන් වඩා